Ο Αλκμάν ενδιαφέρεται για επιστολές, ημερολόγια λευκώματα και ντοκουμέντα του παρελθόντος. Έχει ήδη παρουσιάσει πολλά, αρκετές φορές, θα προσθέσει σελίδες ημερολογίου που μας παρέδωσε η κ. Χ.Χ. για να δημοσιευθούν, με την προϋπόθεση να κρατηθεί (θα τηρηθεί απολύτως) η ανωνυμία της.
Παρασκευή 3.7.1987
Συνάντηση γρήγορη, αστραπής, το όχι κοφτό αφύσικο. Η φρίκη του αποχωρισμού πριν την συνάντηση. Είμαι κλεισμένη σε μια τεράστια μπάλα που τρέχει στους ήσυχους δρόμους, όλα γυρίζουν μπερδεύονται και καταστρέφονται, ενώ η πόλη ιδρώνει και διασκεδάζει.
Πριν λίγο ο έμπορος της γειτονιάς μου στοίβάζε τα κυβώτιά του, το λουλούδι ένας μικρός κατιφές με κατσαρά πέταλα, υγραίνει την παλάμη μου, μιξοκλαίει.
“Μην εκβιάζεις την τύχη, είναι επικίνδυνο” μου είπε, τα ζάρια πρέπει να ρίχνονται με θάρρος συλλογίζομαι και να μην τα παίζω όλα.
Η διάθεση αλλάζει εύκολα αυτομάτως με μια κίνηση μισή κουβέντα, το ναι μοιάζει γνήσιο.
Σάββατο 4 Ιουλίου 1987
Το χθεσινό βράδυ το φώτισε μια χαρά που περίμενα. Εξαφανίσθηκαν οι στενοχώριες -χάθηκαν δια μιας. Σαν να με αναποδογύρισαν γρήγορα, σαν τσουβάλι που το αδειάζουν βιαστικά, ένοιωσα μετά το κενό.
Είπε “θα δεις που θα γίνει” και ένοιωθα χαμένη, ενώ δεν καταλάβαινα τις απλές φράσεις του. Ο ουρανός βομβάρδιζε με τ΄ αστέρια του, τα λόγια έσβηναν σιγά σιγά. Έπρεπε να διπλωθώ στα πόδια του, μα ένοιωθα σαν ξερόκλαδο που θα’ σπαγε.
Όμως αισθανόμουν ν΄μ ανοίγουν όλα, να γίνεται ότι φανταζόμουν, και να ανατρέπεται η ζωή μου από νέες εμπειρίες.
…
Ο σεισμός που ακολούθησε ήταν με πολλά ρίχτερ και ισοπεδωνόταν όλα και παραξενεύομαι που αυτό με ευχαριστεί και που δεν με ενδιαφέρει καθόλου που οι πύργοι μου καταρρέουν.
Σ΄αγαπώ ήθελε να πει, μα δεν το θέλησε και δεν υπήρχε και λόγος. Σε λαχταρώ έλεγε κάθε άγγιγμα και κάθε παραφορά [που την συγκρατούσε η αγάπη.
…
Ας είναι καλά η νύχτα – κι η πόλη μας,που μας τυλίγει με τα στενά δρομάκια της και τους λερωμένους δρόμους και τα αταίριαστα κουτιά των κτιρίων της. Ας είναι καλά η θάλασσα που μας σκιάζει (δροσίζει) με τη αύρα της. Ας είναι καλά το χώμα με τα χαμηλά δέντρα και τ΄αμπέλια του.
Παρασκευή 10 Ιουλίου 1987
Το ταξίδι ξεχάστηκε, έμεινε μια ξεθωριασμένη εικόνα τ΄ουρανού, ο βόμβος των συννέφων και τα κομμάτια που συναρμολογούσαν την εικόνα του. Ο καθρέφτης ήταν καθαρός και τα πολλαπλασίαζε όλα, τα φυτίλια ήσαν πολλά και έκαιγαν όλα, η έκρηξη δεν με ένοιαζε καθόλου. Ας γίνει θα ναι μια λάμψη μόνο που θα τυφλώνει. Δεν πειράζει αν κλάψει κανείς, δεν θα υπάρχει τίποτα να εναποτεθεί η λύπη, όλα θα σβήσουν γρήγορα. Ένα τίποτα θα μείνει ούτε λίγη σκόνη. Ένα λουλούδι θα ραντίσει λίγο τον αέρα, δεν θα χρωματίσει τη θάλασσα, Ένα ελάχιστο τίποτα θα ναι η μνήμη.
…
Το μεγάλο πουλί τρέμει χαριεντίζεται με τον άνεμο, μπορεί να χάσει την ισορροπία του, να κοπούν τα φτερά του, να ξεβιδώσουν τα παλόμενα στήθη του, ή να συντριβεί από κάποια βόμβα.
Περιμένω χωρίς αγωνία, απονευρωμένη ήρεμη ήσυχη.
Τίποτα, οι στατιστικές είναι εναντίον.
…
Το βράδυ είχε σκόνες και ιδρώτα, μυρωδιές ξεραμένων χόρτων και μια πηγή που δεν ξεδίψαζε.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
Επιλέξαμε εικόνες του ηρακλειώτη σκηνογράφου Γιώργου Ανεμογιάννη, η πρώτη της δεκαετίας 1980-90 βρέθηκε στο ημερολόγιο της κ. Χ.Χ. η δεύτερη είναι από την παράσταση της Μαντάμ Μποβαρύ, 1940 σκηνοθεσία Κάρολος Κουν. Ο Αλκμαν θα παρουσιάσει σχέδια από το πολύ εκτεταμένο έργο του εκλεκτού καλλιτέχνη που δημιούργησε και το Μουσείο Καζαντζάκη και φαίνεται να τον ξεχνούν οι συμπατριώτες του.
ΑΛΚΜΑΝ 