Ο απόμαχος ναυτικός Μανόλης Δουλ.(α) μίλησε διακόπτοντας την ακατάσχετη πολιτικολογία που γινόταν όλο και πιο θορυβώδης (λόγω και των δύσκολων συνθηκών): Θα σας πω μιαν ιστορία, να δείτε τι συμβαίνει αλλού, δεν είναι ο πολιτισμένος λεγόμενος κόσμος μας σε όλα ο καλύτερος. Η φωνή του είχε γρέζα και κόμπους, όταν άρχισε σιγά σιγά : πριν τριάντα (και περισσότερο) χρόνια «εξώκοιλα» σε ένα λιμάνι ενός νησιού της Νότιας Αμερικής,κάπου κοντά στην Κόστα Ρίκα. Μια κοπέλα πανέμορφη σαν βραζιλιάνα κρεολή, με σπίτωσε» σε μια χαμοκέλα(1), κι όχι μόνο έχασα το πλοίο μου (ένα φορτηγό του Αγγελάτου(β) αλλά βρέθηκα και πίσω από τα σίδερα χωρίς διαβατήριο και μάνε-ι(2).
Η κοπέλα τα κατάφερε και με έβγαλε από τη φυλακή, και καταλήξαμε στο χωριό της, έναν οικισμό με φυτείες καφέ και ψαρόβαρκες. Δεν άργησα να προσαρμοστώ, ήξερα να ψαρεύω και το μεροκάματο δεν με δυσκόλεψε. Περνούσε ο καιρός, περνούσα καλά,
ξεχάστηκα σ αυτήν την γωνιά της γης, το δικό μου νησί που γεννήθηκα είχε εξοριστεί σε μιαν απόμερη άκρα της μνήμης. Τον τρίτο χρόνο της παραμονής μου έγινε η τοπική εκλογή, για την ανάδειξη του “δήμαρχου” δηλαδή οχι ακριβώς όπως εδώ, του “αρμόδιου” της τοπικής κοινωνίας εκπροσώπου στο κεντρικό συμβούλιο – κάτι μεταξύ κοινοτάρχη – ή βουλευτή ή και μάγου της παράδοσής τους. Μα δεν ήταν όπως ήξερα, τελείως διαφορετικά και απίθανα. Οι ενδιαφερόμενοι(υποψήφιοι), που σπάνια ξεπερνούσαν τους δέκα, έπρεπε να αναρτήσουν τα ονόματά τους στα “εκλογικά κέντρα” που δεν είχαν καταλόγους και χαρτιά και δικαστικούς αντιπροσώπους, ήταν τα μπαρ και τα καφενεία των περιοχής. Ο καθένας υποψήφιος, αφού έμπαιναν σε αλφαβητική σειρά όλοι, έπρεπε να διαλέξει ένα είδος καφέ – υπήρχαν πολλά: εσπρέσο, γαλλικός, ελληνικός(τουρκικός), φραπέ, freddo, nescafe, latte, capuccino, decaffeine, americano …κα να το προσθέσει στο όνομά του π.χ. Antonio – Φραπέ,Fernando-Γαλλικός κλπ.
Η ψηφοφορία άρχιζε την ώρα του πρωϊνού καφέ, σε κλίμα ευχάριστο, χωρίς αντιδικίες γιατί κανείς δεν είχε καμιά μανία να εκλεγεί. Ούτε οικονομικά οφέλη υπήρχαν (μισθός ή σύνταξη ή απαλλαγές) ούτε προαγωγή ούτε αλλαγή του τρόπου ζωής κανενός.
Το κοινοβούλιο λειτουργούσε 3 εβδομάδες το χρόνο, η εκλογή σήμαινε συμμετοχή στα κοινά, προσφορά και τίποτα άλλο.
Μα το παράξενο – που γι αυτό σας ταλαιπωρώ, ήταν ο τρόπος της επιλογής. Ούτε κάλπη ούτε ψηφοδέλτια ούτε κουκιά ή σφαιρίδια .
-Καλά πως ,τι σχέση είχαν οι καφέδες; : αναρωτηθήκαμε όλοι.
-Ο κάθε ψηφοφόρος διάλεγε και ένα είδος καφέ, αυτόν που αντιστοιχούσε στο όνομα του υποψηφίου που προτιμούσε(γιαυτό είχε γράψει ο καθενας το όνομα του σε ένα είδος) και απολάμβανε μετά το ρόφημά του, με ή χωρίς τσιγάρο ή πουράκι (δεν υπήρχαν τότε απαγορεύσεις).
Μέχρι το απομεσήμερο, είχαν ψηφίσει όλοι σχεδόν και σταματούσε η παρασκευή των καφέδων, που βέβαια δεν ήταν δωρεάν αλλά πολύ φτηνοί ασφαλώς .
Το βραδάκι, μαζευόταν οι καφετζήδες και οι μαγαζάτορες και έκαναν , απολογισμό και λογαριασμό και τελική εκκαθάριση. Πόσοι ολοι οι καφέδες του καθενός. Η μεγαλύτερη τελική κατανάλωση, σήμαινε και επιλογή του αντιπροσώπου.
Μείναμε άναυδοι, κανείς δεν ήθελε να πιστέψει τον συνταξιούχο ναύτη.
-Καλά δεν υπήρχαν κόμματα, ανταγωνισμοί και διαιρέσεις; ρώτησε ο πιο θαρραλέος
-Μόνο στην περιοχή αυτή είχα καθιερωθεί αυτός ο τρόπος, νομίζω απάντησε, η ζωή τους ήταν περίπου ίδια όλων (οικονομικά) δεν υπήρχαν πλούσιοι ή πολύ διακεκριμένοι πολίτες ( αυτοί πήγαιναν στο πιο μεγάλο νησί που κυριαρχούσε, στην ευρύτερη περιοχή). Οι κομματικές εντάσεις είχαν μειωθεί τόσο που να μην εντοπίζονται πια, οι κομματισμός είχε συρρικνωθεί σαν… είπε κάτι που δεν γράφεται – και οι κομματικές ταυτότητες δεν θυμόταν κανείς πότε (και άν) υπήρξαν.
Ξέραμε τις τερατολογίες των ναυτικών και δεν επέμενε κανείς στην αμφισβήτηση , όμως προέκυψε η γενική πια απορία.
-Καλά γιατί δεν έμεινες σ’ αυτόν τον ιδανικό τόπο;
-Καταστράφηκε, βούλιαξε πές, από έναν τρομερό σεισμό , όπως στο Muerto Besendao(3), έβγαλε με προσοχή από την εσωτερική τσέπη του ναυτικού αμπέχονου, μια μικρή ξεφτισμένη φωτογραφία και μας έδειξε την «κρεολή» του νησιού των καφέδων, δεν μας εντυπωσίασε, έμοιαζε με ινδιάνα , μα κανείς δεν έκανε σχόλιο
Η συζήτηση έκλεισε, η πολιτικολογία επανήλθε δριμύτερη, κραυγαλέα και απωθητική, ποιον θα μαυρίσουμε και γιατί…
Ο παλιός ναυτικός δεν παρακολουθούσε, τα μάτια του μισόκλειστα, το πουράκι κρεμόταν στα χείλη του σβηστό, άραγε γύριζε στο νησί του καφέ, στον “απωλεσθέντα” παράδεισό του;
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
(α)Ο γέρος ναυτικός έμοιαζε με τον ήρωα το Φ.Κόντογλου (Ηρακλή Γιαβάσογλου- Γιαβά Θαλασσινό).Τον περιγράφει:
» Ήταν ένας γέρος αγέραστος και πολύξερος, που γυρόφερε πολλές φορές την υδρόγειο σφαίρα…»δες: Φώτη Κόντογλου έργα- ΓΙΑΒΑΣ Ο ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ- ΕΚΔΟΣΗ , ΑΣΤΗΡ
(β)Μάλλον πρόκειται για τον εφοπλιστή που ήταν θείος(από την πλευρά της μάνας) του Ν.Καββαδία
(1) χαμόσπιτο, άθλιο κατάλυμα
(2) money, χρήματα
(3) Μεγάλη καταστροφή και εξαφάνιση,δες: http://www.alkman.gr/?p=5452
ΑΛΚΜΑΝ 
Καλά τα καταφέρνουν οι πολίτες της χώρας του Καφέ, εμείς στην “Μπανανία” τι θα κάνουμε;
-Θα ψηφίσουμε ή όχι;(αποχή).
-Εάν ναι, θα προτιμήσουμε μεγάλα ή μικρά κόμματα;
-Εάν μικρά, δεξιά ή αριστερά;
-Ποιο από τα 4 δεξιά και 4 αριστερά τα επίσημα κόμματα (που έχουν πάνω από 1
….
το λευκό μήπως, είναι μια κάποια λύση;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Μήπως το πολυσυζητάμε, ας ανατρέξουμε στον αλεξανδρινό ποιητή(Καβάφη):
“Κ’ είν’ η συνείδησίς μου ήσυχη
για το αψήφιστο της εκλογής.
Βλάπτουν κ’ οι τρεις τους την Συρία το ίδιο.”
Αν είναι τρεις ή περισσότεροι δεν αλλάζουν πολλά…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!