ΛΕΩΝ ΚΑΡΑΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ – ΕΝΑΣ ΕΥΠΑΤΡΙΔΗΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ
Αφιερωση: στη Ναταλία
Πέρασαν εφτά χρόνια, που έχει να φανεί. Με την επιμελημένη αφρόντιστη εμφάνιση ( όσο μπορούσε να ξεφύγει της Ελένης) με το αφηρημένο ύφος, με την καλή καρδια του τυλιγμενη προσεκτικά στο πολύτιμο σελοφάν μιας ευγενικής προσφοράς. Δεν ήρθε ακόμα,λέμε καμιά φορά μερικοί φίλοι του, που σπάνια συναντιόμαστε πια. Ίσως γιατί συμπληρώθηκε ο καιρός, ίσως γιατί έτσι είναι όταν περνάμε το κατώφλι της τελευταίας περιοχής, όχι του σπιτιού μας – του στενού χώρου της ζωής μας.
Συνταξιούχοι οι πιο πολλοί παρατημένοι σε κάποιο μακρυνό προάστιο, παραιτημένοι από την συνηθισμενη ζωή, από την πολιτική επαφή κι από κάθε κοινωνική συνάφεια , είχαμε κάποτε διαβάσει -τρομάρα μας- και Καβάφη. Ο Λέων Καραπαναγιώτης, είναι στο παρελθόν μας, μαζί με τις νεανικές ανησυχίες μας, με πολλά που έγιναν, με εικόνες που δεν ξεχνιούνται, με την πολιτική του σκέψη και στάση, που σημάδεψαν(επηρέασαν) όσους τον γνώρισαν.
Ένα έντιμος δημοσιογράφος αλλά και ένας ευπατρίδης της πολιτικής, στις δύσκολες μέρες του «Μνημονίου», που όλα έχουν χάσει τη σημασία τους, πως να εκφραστούμε, τι να πούμε; Ποιος αναγνωρίζεται σήμερα ως έντιμος στην δημόσια ζωή; Κορυφέοι δημοσιογράφοι ανοίγουν μπάρ ή εκβιάζουν απροκάλυπτα ή καρφώνουν ανερυθρίαστα , δημόσιοι άνδρες καταδικάζονται ως κλεφτες ισόβια ή ακονίζουν φαλτσέτες,ως μαχαιροβγάλτες και δολοφόνοι. Συνδικαλιστές μεγάλου διαμετρήματος, ξεπουλάνε τους «ηρωικούς» αγώνες για μια θέση στο Κοινοβούλιο ή τρώνε τα ταμεία των Οργανισμών και συντάξεων, η στην πιο απλή περίπτωση, πουλάνε τις κινητοποιήσεις, για λίγες δεκάδες χιλιάδων ευρώ.
Ο Καραπαναγιωτης ίσως ειναι χρήσιμος και σήμερα, σαν παράδειγμα και σαν μέτρο.
Δεν ήταν καλύτερες πολύ οι μέρες του 1950 ή του 1960 ή του 1970, από τις σημερινές. Ας έχει ατονίσει η μνήμη, άς έχει το λίπος επικαθίσει σε ιστούς της κοινωνικής της πολιτικής και πνευματικής μας ζωής.
Ήταν κρισιμα χρόνια και τοτε, το ίδιο έντονες οι αντιδικίες και οι πολιτικές έριδες. Πάλι οδηγηθήκαμε στα άκρα, πάλι δεν μπορέσαμε να συνεννοηθούμε.
Ο Λέοντας Κ. νηφάλιος, δημοκρατικός και μειλίχιος διατύπωνε τις απλές και τετραγωνές σκέψεις του και εφάρμοζε σωστά αυτά που πίστευε. Η Μεταπολίτευση πέρασε κι από αυτόν και βοήθησε όσο μπόρεσε.
¨Αφησε(ήταν ακόμα) όρθια τη χώρα όταν έφυγε. Βέβαια ήταν τυχερός, στην ατυχία του(αρρώστια). Δεν είδε την κατρακύλα και τον ξεπεσμό. Τον εξευτελισμό της δημόσιας ζωής.
Σ΄ αυτους που τον γνώρισαν αλλά και στους αναγνώστες των εφημερίδων που επιμελήθηκε, μένει το παράδειγμα του και η έμπρακτη διδασκαλία του, το δημοσιογραφικό ήθος που τον διέκρινε αλλά και το υψηλό του δημοκρατικό φρόνημα, που τον τοποθετούσε στην πρώτη σειρά των δημόσιων ανδρών της ( πάντα ταλαιπωρημένης μας) χώρας.
Είναι χρήσιμος σαν παράδειγμα, ίσως όμως το μέτρο του είναι απλησίαστο (άχρηστο) σήμερα – που χαμηλώνουν όλα…
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
Για κάθε ενδιαφερόμενο, υπάρχει και το προηγούμενο κείμενο του ΑΛΚΜΑΝΑ για τον Λ.ΚΑΡΑΠΑΝΑΓΙΩΤΗ :http://www.alkman.gr/diigiseis/ένας-φίλος-από-τα-παλιά/
ΑΛΚΜΑΝ 