ΠΕΡΑΣΕ ΠΟΛΥΣ ΚΑΙΡΟΣ ΜΕΣΑ ΣΕ ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ
Δεν μπορει να προσδιοριστεί πόσες μέρες, είναι τόσο λίγες . Και όμως είμαστε χαμένοι στον ετέλειωτο μακρόσυρτο καιρό, που δεν τελειώνει – τριφογυρίζει και κουλουριάζεται σαν φίδι και πολλαπλασιάζει εντυπώσεις μνήμες και λύπες. Μέρες χωρίς αυτήν, όμως τα τελευταία μηνύματά της είναι στην οθόνη του κινητού τηλεφώνου και το χαμόγελό της αντηχεί . Και οι φίλες της μιλούν πολύ πιο φυσικά πια, δεν γίνεται να συνηθίσουν, μπορούν να προσαρμοσθούν – δεν φεύγουν όσοι τυχαίνει να αποσύρονται – είναι ανάμεσά μας – και μέσα στην σκέψη τη λογική και τα αισθήματά μας.
Η φίλη της Μαρίνας, Κατερίνα Βλαχάκη, είχε το κουράγιο και είπε λίγα συγκινητικά λόγια, στην πάνδημη σύναξη του επίσημου αποχαιρετισμού:
Αγαπημένη μας,
Σε γνωρίσαμε στα σχολικά και στα φοιτητικά χρόνια. Ήσουν γεμάτη ζωντάνια και μέσα στη χαρά, μεγαλωμένη μέσα σε οικογένεια που σου έδωσε απόλυτη αγάπη και που ήθελε να σε βλέπει ξέγνοιαστη και γεμάτη από πολύχρωμες εικόνες. Φίλη γενναιόδωρη, με σταθερή διάθεση ειλικρίνειας, που συμμετείχες με πάθος σε σκέψεις και συναισθήματα, με μυαλό κριτικό και ελεύθερο, μακριά από τα «πρέπει» και τα «δήθεν». Ύστερα ήρθε ο Γιάννης, για τον οποίο ήσουν πολύ υπερήφανη. Άρχισε ο κύκλος των ταξιδιών και η νέα ζωή μέσα στη μουσική και τους καινούριους φίλους. Σύζυγος πολύ τρυφερή, πάντα παρούσα και «στήριγμα» ακόμα και στα δύσκολα. Η επισημοποίηση της σχέσης έφερε το όνειρο, το Νικόλα, και έγινες για όλες μας το πρότυπο της μητέρας. Ξεκίνησαν οι χημειοθεραπείες και ήσουν πολύ απασχολημένη για να «ξοδεύεις» το χρόνο σου στην ασθένεια. Έλεγες ότι είχες να φροντίσεις ένα βρέφος, να αγαπήσεις ένα λατρεμένο άντρα, να ενθαρρύνεις τους μαθητές στο σχολείο και να πηγαίνεις βόλτες, βόλτες, βόλτες. Έπειτα έγινες νονά και θεία. Τόσοι ρόλοι δε μπορούσαν να σε κάνουν να απέχεις από τη ζωή. Σ’ όλη τη διάρκεια της περιπέτειας δε σε είχαμε ακούσει να παραπονεθείς. Έλεγες μόνο ότι ένιωθες κούραση, λες και αυτό που περνούσες ήταν κάτι συνηθισμένο. Έδειχνες καρτερία, έδειχνες δυνατή και ήσουν αποφασισμένη να θεραπευτείς, γιατί ήσουν για όλους μας πολύτιμη.
» Με την ψυχή στο στόμα
αλήτευα όλη νύχτα στον Παράδεισο,
ακροπατώντας μην ξυπνήσω τους αγγέλους,
σκύβοντας, μη σκαλώσουν τα μαλλιά μου στ’ αστέρια.
Αναπνοή – αναπνοή σε βρήκα
χάδι το χάδι μ’ αναγνώρισες,
φιλί- φιλί και φτάσαμε στην πόρτα.
Μπήκες μέσα και έκλεισε.
Τα μάτια σου άστραψαν.
Θα βρέξει στον Παράδεισο απόψε.»(*)
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
(*)=Διασκευή στίχων της Νόνης Σταματέλου
ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΔΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙΟΤΕΡΟ ΚΕΙΜΕΝΟ : http://www.alkman.gr/diadromes/μαρινα-κεφακη-βαρδα-χωρισ-αντιο-το-κο/
ΑΛΚΜΑΝ 