ΜΑΝΟΛΗΣ ΡΟΥΣΑΚΗΣ – ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΙΟ

ΜΑΝΟΛΗΣ ΡΟΥΣΑΚΗΣ – ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΙΟ

 

Οι καθημερινές ειδήσεις επιμένουν να μας βομβαρδίζουν κάθε μέρα, χωρίς έλεος. Κλείνουμε τους δέκτες , σφραγίσουμε τα ραδιόφωνα, αποφεύγουμε τις εφημερίδες, οι υπολογιστές επιμένουν , μα τους αγνοούμε. Όμως σωτηρία δεν υπάρχει, ανοίγουν οι προσωπικοί Φάκελοι , εδώ μαζεύονται τα χειρότερα, επάρατες αρρώστιες, πολύωρες επεμβάσεις, τρομερά ατυχήματα, απροσδόκητες συμφορές.
Αυτήν τη φορά το σταθερό τηλέφωνο έδειξε ΑΘΗΝΑ , ο  παλιός φίλος ο Μανόλης ο Ρουσάκης, έχασε την τελευταία του μάχη, πριν προλάβουμε να τον αποχαιρετίσουμε.
Οι αναμνήσεις μας κατέκλυζαν , οι εικόνες κι οι περιγραφές γυρίζουν, σαν σελίδες στο τόμο του Μπόρχες, < το βιβλίο της άμμου>, λες δεν τελειώνουν ποτέ…

 

Ηρακλειο, Τρεις Καμάρες…
Στη δεκαετία του 50, Γυμνάσιο οκτατάξιο (που  ήταν 6 ταξιο) τρεις μεγάλοι ( της όγδοης η της έβδομης)συζητούν πολύ σοβαρά, για τη μόδα, πως θα πρέπει να ναι  ένα σακάκι- κοντόσελο τότε, χωρ´ίς σκισ´ιματα. σοβαρολογούν, η εφηβική τους δίαθεση κρατάει κοντύλι και γράφει, σημειώνει- κόβει πατρόν. Ο ένας είναι ο Μανόλης, ο
Άλλος,ο Μάνος ο τρίτος,ο Γιώργος, μελαχρινοί κι οι τρεις, καλοφτιαγμένοι, όμορφοι. ξεχωρίζει ο πρώτος, έχει μια γλύκα στο βλέμμα και μια πονηριά χαριτωμένη, μα ειναι τόσο αθώα. Σοβαρό το θέμα τους συλλογιζόμουν…
Αθήνα, δεκαετία του 60, οδός Αρματολών και Κλεφτών, Πανεπιστήμια και μποέμικη ζωή, σε φτωχικά δωμάτια. Ο Μανόλης μένει στην κ. ΑΘΗΝΑ μια Λευκοροσ´ίδα με πιάνο και νοικιαζόμενα  δωμάτια, εμείς κοντά σενα ημιυπόγειο, του κ. Κ…., συγκάτοικος μας ο Φρεντ, ένας Αμερικανός λιποτάκτης του Βιετνάμ  ( το μάθαμε πολλά χρόνια μετά)…Πως συνέβη άγνωστο μα ο Φρεντ ταίριαξε με τον Μ.Ρ., η φιλία τους έμεινε ως το τέλος. Στα χαρακτηριστικά του η αμεσότητα η ευαισθησία, η αφοσίωση.  Τότε είχα πολλές επιφυλάξεις, τον ζήλευα και λίγο, για την άνεση και την απήχηση που είχε.
Στη οδό Γενναδίου 1963…
Σύλλογος Κρητών και οι μεγάλες κινητοποίησεις, Δημοκρατία …Ειρήνη προίκα στην Παιδεία 15% και 114… Η παρέα μας θα γίνει στενή, συνεκτική και θα περάσει χωρίς πολλή σκέψη στην Αριστερά, η κοινωνική ευαισθησία δεν μας άφησε κανένα περιθώριο. Ο Μανόλης συγκινήθηκε όπως όλοι, θα ενταχθεί και θα μείνει αμετακίνητος,ως το τέλος – όταν ερκετοί είχαν αλλάξει κι άλλοι έψαχναν τρόπους αναθεωρήσεων, «τα δικά του όρια είχαν ακλόνητα περιφράγματα».

Δικτατορία,
Στην ΑΘΗΝΑ, δύσκολα χρόνια, Ηράκλειο για λίγο, στο αγροτικό του ο Μανόλης, θα δουλέψει στο Ατσαλένιο , προσφέροντας όσο μπορούσε, στους ταλαιπωρημένους.
Ήμουν φοιτητής ακόμα, με βοηθούσε ´οσο μπορούσε και οικονομικά, δάνεια μικρά και( βέβαια ) αγύριστα.
Η Μεταπολίτευση θα τον μονιμοποιήσει στην ΑΘΗΝΑ , αν και ηταν από τους λίγους φανατικούς Ηρακλειώτες, μα δεν θα ξεχάσει ποτέ την γενέθλια πόλη του.
Ες άλλου ζούσε στο  Ηράκλειο η αγαπημένη  του μάνα και η αδερφή του.
Το επάγγελματά του, η ειδίκευση του καρδιολόγος ( &παθολόγος) θα τον φέρει σε επαφή με σημαντικούς  καλλιτέχνες, η αγάπη
για την ζωγραφική θα φανεί γρήγορα, δεν έγινε συλλέκτης αλλά πιο πολύ αξιόλογος  φίλος αλλά εκτιμητικής της δύσκολης σύγχρονη αυτής τέχνης.

 

 

 

 

Μελετημένος, διανοούμενος γιατρός,  εξαιρετικός στη δουλειά του, εκτιμήθηκε από όσους ήρθαν σε επαφή μαζί του, από ασθενείς του και μη.
Το χιούμορ δεν του έλειψε ούτε στις δυσκολίες που δε ήταν λίγες, η σταθερότητα στις ιδέες του στις αρχές του και η προσήλωση στους φίλους του τον χαρακτήριζαν .
Η κοινωνικότητα, η ανοικτή του διάθεση, η εξυπνάδα και οι γνώσεις του , ακόμα κι όταν την περίοριζαν συνθήκες προβληματικές, τον τοποθετούσαν στο κέντρο της σημαντικής παρέας, των Κρητικών της Αθήνας. Μα ποτέ δεν εγκατέλειψε και του Ηρακλειώτες φίλους του, η καρδιά του κτυπούσε στην παλιά μας Πόλη, τα νεανικά χρόνια και οι τρελές της εφηβείας – ίσως είχαν αφήσει σημάδια στίγματα, που δεν σβήνουν. Το καταλάβαινα τις αμέτρητες φορές που συναντηθήκαμε εδώ, στα στενά και τις πλατείες του Ηρακλείου, στα ταβερνεία και τα μπαρ. Δεν χρειαζόταν να το πει, αν και το άφηνε να εννοηθεί πολλες φορές, ήταν τόσο έκδηλη η δίαθεσή του,εδώ ηταν η πόλη του, η γειτονιά του, η δική του περιοχή , ο  τόπος του.

 

 

 

Θα μας λείψει, αν και θα τον περιμένουμε να φανεί, εδω δεν φτάνει καμιά οριστική απομάκρυνση, κανένα τέλος δεν έρχεται .

Του άρεσαν στίχοι…

«Στη μνήμη φυτρώνουν δέντρα

με φωλιές περιστεριών

τρέχουν ποτάμια

μ΄ασημένια βότσαλα»