ΜΑΝΟΛΗΣ ΣΑΡΙΔΑΚΗΣ – ΕΝΑΣ ΖΩΓΡΑΦΟΣ
ΠΟΥ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΜΑΣ
Σαββατόβραδο, πρώτη του Δεκεμβρίου – στην έκθεση του Μανόλη Σαριδάκη,
με περιέργεια και συγκίνηση. Παρακολουθούμε προσεκτικά την πορεία
του καλλιτέχνη από τα πρώτα του βήματα, ξέραμε ότι κάτι αλλάζει,
περιμέναμε κάποια έκπληξη. Όταν βρεθήκαμε στην υπόγεια αίθουσα
που με περισσή φροντίδα (και γούστο)διαρρύθμισε ο Κώστας Σχιζάκης
κι η σύντροφός του, μέσα στην πολυκοσμία των εγκαινίων,
δεν βρήκαμε τον ζωγράφο – αλλά τα έργα του που βέβαια
τον αντιπροσώπευαν πολύ έγκυρα.
Η αλλαγή ήταν σημαντική, η θάλασσα και οι
διάφεγγος βυθός, τα συνηθισμένα θέματα του ζωγράφου είχαν χαθεί .
Έγινε στεριανός συλλογίστηκα , μα όταν πρόσεξα καλύτερα ,
κατάλαβα ότι έκανα λάθος. Ναι ήταν στεριανά τα θέματα, μα
η θάλασσα υπονοείται, κι όταν δεν φαίνεται – τριγύρισα όλες τις εικόνες του ,
σημείωσα φώτα (λάμπες)και πουλάκια.
Η θάλασσα, παραλία και νησί
στο βάθος – μας ταξιδεύει σε τόπους ονειρικούς στην παιδική ηλικία
και τις αναμνήσεις που δεν σβήνουν, σκεφτόμουν.
Μα οι σημερινές εικόνες οι πιο πολλές ,είναι φυλλώματα,
από κάμπους και βουνά και λάμπες από κοσμικά σαλόνια.
Η απίθανη δεξιοτεχνία του Μανόλη Σαριδάκη , απλώνει στους
καμβάδες ήρεμες εικόνες και λαμπερά χρώματα περισυλλογής,
ο ζωγράφος σκέφτεται τη φύση και τις αστικές σχέσεις.
Δεν τον νοιάζουν οι τυπικότητες, σκέφτεται το μέσα μέρος,
του χώρου και των αισθημάτων. Η αισιοδοξία του δεν ήταν ποτέ ψηλή,
μα δεν γυρίζει πίσω , στην κριτική του χάους. Σχεδιάζω πάει
να πει δημιουργώ, δηλαδή κάνω χτίζω γέφυρες, εκεί που γίνεται
μα κι εκεί το ανέφικτο μας προκαλεί.
Οι λάμπες του ξέφυγαν
από τον Σπύρο Βασιλείου (όπως και τα στεφάνια) μα εδώ είναι
επαρχία, έξω από το σπίτι μας δε είναι ο ηλεκτρικός μα το χωράφι,
τα δέντρα και τα πουλιά. Ο Μανόλης Σαριδάκης, είναι ζωγράφος
δεύτερης γενιάς, ήταν κι ο πατέρας του, δεν είναι το ίδιο με
τους πλούσιους φίλους μας(που κληρονομούν τις επιχειρήσεις
των δικών τους) Το ταλέντο, η σφραγίδα της δωρεάς
( όπως θα λεγε ο Γ. Παπανδρέου, ο παππούς),
δεν κληρονομείται, δεν μεταβιβάζεται και είναι πολύ-πολύ σπάνιο.
Η δουλειά που είδαμε, ήταν εξαιρετικής ποιότητας και σημασίας,
ο ζωγράφος ωρίμασε, πέρασε τους δρόμους που τον συγκίνησαν,
για να πετάξει ακόμα πιο ψηλά: εκεί που θα βρει τα δικά του
πουλιά, τις χάρτινες βάρκες των παιδικών του χρόνων,
τους βυθούς και τις θάλασσες αλλά και τα δικά μας
ατέλειωτα βάσανα, τις προσδοκίες και τις ασίγαστες λαχτάρες.
ΠΛΗΡΕΣΤΕΡΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ:
ΑΛΚΜΑΝ 
«Η ομορφιά του ελάχιστου»
Μανώλης Σαριδάκης, «Αντιστίξεις»
(Μουσείο εικαστικών Τεχνών Ηρακλείου
1-25 Δεκεμβρίου 2018)
Μπαίνεις στην αίθουσα, δίπλα στης πόλης τη βουή, και η ματιά σου γεμίζει ομορφιά. Κι ακούς το θρόισμα των φύλλων και τους κελαηδισμούς των πουλιών. Και χαίρεσαι τα υποφωτισμένα φυλλώματα και τις λάμπες που δραπέτευσαν, λες, από περασμένες εποχές και σφηνώθηκαν στην αγκαλιά της τέχνης. Κι αφήνεσαι στη ζεστασιά του μπλε, ανάμεσα θάλασσας κι ουρανού. Είναι τα τέσσερα στοιχεία με τα οποία ο Μανώλης Σαριδάκης χτίζει το εικαστικό του σύμπαν: μόνο φυλλωσιές, πουλιά, λάμπες του δρόμου κι όλα μαζί μέσα στο ζεστό μπλε.
Πρόκειται για μια μετακύληση εικόνων φυσικών, με τρόπο λιτό, αφαιρετικό, ταυτόχρονα λυρικό και ρομαντικό. Που υποβάλλουν μουσικότητα και ποιητικότητα, που συλλαμβάνουν τη φυσική ομορφιά και την αποθέτουν στο χώρο της τέχνης. «Ψίθυροι τρομαγμένοι στην ακτή κι ύστερα μια τρυφερότητα βουβή» (Χριστόφορος Λιοντάκης).
Ο Μανώλης Σαριδάκης, ζωγράφος δεύτερης γενιάς, βαθύς γνώστης τόσο των χρωμάτων όσο και των συνειρμών, αναπτύσσει ένα γόνιμο διάλογο με τα φυσικά στοιχεία από τον οποίο προκύπτουν συνθέσεις («αντιστίξεις» για τον ίδιο), φόρμες καθαρές, ταυτόχρονα δυναμικές, όπου το σοβαρό «προάγεται σε παιγνιώδες». Ο ίδιος ερμηνεύει τη ζωγραφική του ως αφήγηση με πολλαπλές αναγνώσεις, με το χρώμα, τους ιριδισμούς του φωτός και το ρυθμό των επάλληλων στρωμάτων.
Η δική μου ανάγνωση: το γλυκό φωτεινό μπλε, κάποιες φορές απ’ το σουρούπωμα, κάποιες από τις νύχτες με πανσέληνο, με μετέφερε σε ώρες σιωπής -«σιωπές αγαπημένες της σελήνης»-, ν’ ακούγεται μόνο η φωνή της φύσης, με το νυσταγμένο κούρνιασμα των πουλιών στις φυλλωσιές των δέντρων και το θρόισμά τους, παρέα μ’ εκείνες τις λάμπες τις παλιές, που έρχονταν να φωτίσουν ήπια τα βράδια μας. Στιγμές της φύσης αφομοιωμένες και εκφρασμένες με λεπτότητα και ευαισθησία.
Ο Μανώλης Σαριδάκης ζωγραφίζοντας αγκαλιάζει και υποβάλλει με θέρμη τα συναισθήματά του. «Κάθε λουλούδι χρωστά την άνθησή του σ’ έναν ευγενή ενθουσιασμό», λέει ο Μπαλζάκ). Ο ευγενής αυτός ενθουσιασμός νιώθεις να σε συνοδεύει φεύγοντας.
Αρετούσα Ιερωνυμάκη
Αντώνης Καρτσάκης
Μου αρέσει!Μου αρέσει!