Ο αποθανών δεδικαίωται ...παλιά καθόλου ασήμαντη ρήση.
Κι αν όχι,κι αν δεν, τι γίνεται;
Ο Τσιπρας, ας τον πούμε έτσι αφού θέλει να΄ναι πρωθυπουργός, (το Αλέξης δεν του κόλλησε τελικά):ίσως ένοιωςε την ανάγκη να τον αποχαιρετήσει , μη λέγοντας ...τίποτα: όταν φεύγει κάποιος ταιριάζει η σιωπή( δήλωσε , πάνω κάτω αυτό).
Είναι γνωστή α απέχθεια του πολιτικού αρχηγού για τον αθυρόστομο, χωρίς όρια επικριτή του, γιατί θάπρεπε όμως να μιλήσει;
Ίσως θυμήθηκε το κνητικο παρελθόν, ίσως να εννοιωσε κάποια τύψη, για την σκληρή αντιμετώπιση του δημοσιογράφου-ταραξία, από τους πολιτικούς φίλους του.
Ίσως επειδή βεβαιωθηκε ότι στ αλήθεια ήταν πολυ άρρωστος, κι όχι σε ταξιδάκι αναψυχής όπως τον διαβεβαίωναν κάποιοι κομματικόικλαοθελητές, έπρεπε να πει κάτι, να φανεί πως δεν έχει καμιά σχέση με αυτούς τους ανελέητους που τον κυνηγούσαν.
Ωστόσο ο Θ.Α. ήταν ένα "επιφανέστατο" πρόσωπο, που συμπλήρωσε την νεότερη τετράδα της πιο άγριας, χωρίς όρους και όρια, μαχητικής δημοσιογραφίας.
Με τον Μάκη, δημιούργησαν ένα θανατηφόρο δίδυμο, που δύσκολα γλύτωνε ο οποιοσδήποτε από τα νύχια του.
Τσακάλι ο ένας, 'Iαινα ο άλλος…
Ευτυχώς χώρισαν γρήγορα, αλλιώς θα τραυμάτιζαν καίρια ,την πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας.
Οι άλλοι δυο , ο Κακαουνάκης κι ο Τράγκας, λίγο αρχαιότεροι, ευτυχώς ήταν αντίθετων κομμάτων και επιδειώξεων, δεν ενώθηκαν ποτέ και η άμεση σχέση τους με την πολιτική, μείωνε το εύρος και την οξύτητα των επιθέσεων τους, το ήθος τους είχε κάποιες νόρμες, όσο γίνεται βέβαια , στην πολύ κίτρινη δημοσιογραφία.
Δάσκαλος και των τεσσάρων,( και του εντίμου διάσημου Χατζηνικολάου) ο πολύς Κουρής, ο Μάκης, αυτός που δίδαξε τον< Αυριανισμό>, στους νεοέλληνες και δεν περιορίστηκε το φαινόμενο στον τύπο, μα βρώμησε πολλούς κι όλη την επικράτεια.
Ο αποχαιρετισμός αυτών που εγκαταλείπουν τον μάταιο αυτόν κόσμο, έχει νόημα μόνο ως απότιση τιμής, σ όσους πρόσφεραν στην πατρίδα και τον τόπο, σ όσους αναδείχθηκαν στις επιστήμες και τις τέχνες, δηλαδή στους ήρωες ( της ειρήνης και του πολέμου)και τους διακεκριμένους πολίτες.
Ο Θ.Α. Έφυγε μετά από την αφάνταστη ταλαιπωρία μιας απαίσιας νόσου, αφού έζήσε πολύ έντονο και περιπετειώδη βίο- μαζί του σβήνει η έντυπη δημόσιογρφία, αυτό ίσως δεν στερείται σημασίας.
Οι καθημερινές εφημερίδες μόνο ως τίτλοι πια κυκλοφορούν…»Το συγκρότημα», υπάρχει τυπικά, ελάχιστη κυκλοφορία και μηδενική δημοαιογραφια, η «Καθημερινή» μετράει μέρες ( ο ιδιοκτήτης πόσο άραγε την αντέξει;) ας μην αναφέρουμε τους λοιπούς…
Ευτυχως το τέλος χρόνου, το πέρασμα από την τυπογραφία, στην ψηφιακή εποχή, σημαίνει και την εξαφάνιση(βιολογική ή όχι) των άγριων θηρίων της, μα δυστυχώς, η νέα υπό διαμόρφωση κατάσταση, έχει τα μικρά αλλά πολύ επικίνδυνα ζώα της : τα πιράνχας του Διαδικτύου , ελπίζουμε να βρεθούν τρόποι αντιμετώπισης, πριν καταφάνε τους πάντες…
Μα δεν μπορούμε να μην θυμηθούμε τον ποιητή της Θεσσαλλονίκης τον Μανόλη τον Αναγνωστάκη, αντιγράφουμε, το "Επιτύμβιον" (έτσι ονομάζει το ποίημα)
"Πέθανες - κι έγινες και συ : ο καλός.
Ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.
Τριάντα έξιστεφάνια σε συνοδεψανε, τρεις λόγοι αντιπροέδρων,
Εφτά ψηφίσματα για τις υπέροχες υπηρεσίες που
προσέφερες
Α, ρε Λαυρέντη, εγώ μόνο το΄ξερα τι κάθαρμα ήσουν
Τι κα΄λπικος παράς μια ολόκληρη ζωή μέσα στο ψέμα.
Κοιμου εν ειρήνη.Ως ήσουν πάντα στη ζωή : καλός,' ο λαμπρός άνθρωπος, ο οιογενειάρχης ο πατριώτης.
Δε θα'σαι ο πρώτος ουτε δα κι ο τελευταίος.
Οι τεχνικές δυσκολίες, αφαιρεσαν τις εικονες στο κειμενο sorry !
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΙ
ΑΛΚΜΑΝ 