Πέρασαν κι όλας σαράντα χρόνια, ο πατέρας μου έφυγε βιαστικά και νωρίς, δεν έγιναν μνημόσυνα, δεν βρέθηκε χώρος να τον αναπαύσει. Τον περιμένει βέβαια στο χωριό του (Σέλινο), στην εκκλησία της Αγίας Τριάδος, ο παππούς του ο Γιάννης – κάποτε θα ΄ρθει το»πλήρωμα του χρόνου» θα γυρίσει στο χώρο των προγόνων του.

Πάντα όμως ζει στην μνήμη των τεσσάρων γιων του και των οκτώ εγγονών του, και σε όσους τον γνώρισαν – οι δικοί του φίλοι εξέλειπαν βέβαια όλοι – μα υπάρχουν οι δικοί μας .

Το κείμεμενο που αναρτήθηκε πριν 10 χρόνια στο site μας, του σοφού φίλου του Κώστα Καφάτου(ένα γράμμα) – είναι ο καλύτερος επιμνημόσυνος αποχαιρετισμός -που πρέπει να γίνεται κατα τα ειωθότα, από τον καλύτερο που τον γνώρισε.

Ο ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΦΑΤΟΣ ΓΡΑΦΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΠΥΡΟ ΖΕΒΕΛΑΚΗ (στις 23-Ιουλίου 1980)

Ο αγαπητός φίλος μου Σπύρος έφυγε για το μεγάλο ταξίδι (στις 3.Ιουνίου.1980) που θα πάρουμε όλοι αργά ή γρήγορα. Ο αξέχαστος φίλος μου έφυγε πολύ γρήγορα. Θα έλεγα πως τον ζηλεύω, εάν δεν φανταζόμουν ότι είναι αμαρτία. Του Θεού δουλειά είναι να χαρίζει στον καθ ένα μας- και ειδικά στον πιστό ή στον δίκαιο- εισιτήριο για το μεγάλο ταξίδι. Είπα στον πιστό ή δίκαιο και αυτός ήταν ο αγαπητός μου φίλος Σπύρος. Προοδευτικός σ΄όλες τς εκδηλώσεις της ζωής του- στις ιδέες και τις πεποιθήσεις του – παρέμεινε μέχρι τέλους της ζωής του πιστός και δίκαιος : στο σπίτι του, στο γραφείο του και γενικά στη ζωή του.
Γιαυτό είμαι βέβαιος. Όσο μπορεί κανείς να είναι βέβαιος από μια συνεργασία που είχαμε σχεδόν σ΄όλη μας τη ζωή.. Ανυστερόβουλη και αδελφική συνεργασία- στα πλαίσια της πρακτικής ζωής, του πνευματικού κόσμου – που δέσαμε συνταιριάζοντας στον ταραγμένο, άβολο σημερινό βίο μας. Περάσαμε δύσκολες μέρες αλλά σαν συνεργάτες σε μια σκληρή υπηρεσία, ο αγαπητός αξέχαστος Σπύρος απεδείχθη πιστός και ειλικρινής συνεργάτης – γρανίτης στο ήθος και στο χαρακτήρα – με δυο λέξεις – άφοβος κρητίκαρος πολεμιστής.

Ποτέ δε μου δόθηκε η ευκαιρία να εξασκήσω την εξουσία στις σχέσεις μας. Νεότερος (σημ.Αλκμαν:ήταν ο Σπύρος) κατά πολύ, πάντοτε τον συμβουλευόμουν στις ειδικές υπαλληλικές σχέσεις μας σαν ανώτερό μου, και εκείνος ανταποκρινόταν με λεπτότητα και ευγένεια και σοφία.
Γιατί μεταξύ πολλών πηγαίων αρετών ήταν και η σοφία πλαισιωμένη με σπάνια για την εποχή μας μόρφωση. Ένας εξαίρετος τύπος για όλες τις εκδηλώσεις της ζωής του : ήταν ανυποχώρητος δημοκράτης κι επειδή η Δημοκρατία και η Ελευθερία είναι από πιο τα πολύτιμα αγαθά που χάρισε ο Θεός στον άνθρωπο που είναι,από τα πολυσυζήτητα θέματα του πνευματικού κόσμου.
Στις συζητήσεις μας επρυτάνευε πάντοτε η αγάπη και η κατανόηση, κάποτε και σε πολύ έντονο ύφος. Κι οι δυο μας είχαμε υφισταμένους και έπρεπε να τους κρίνουμε για προαγωγή. Εκείνος άρχιζε με την επιείκεια κα έληγε με τη δικαιοσύνη, αποφεύγων κάθε είδους καταλαλιά και κατάκριση. Η καλοσύνη και η ανθρωπιά εκδηλωνότανε παντού, πρώτα στους υφισταμένους του.
Έτσι σκέφτομαι τον αγαπητό μου φίλο Σπύρο – κι έτσι παρηγορούμαι.(…)
Η ζωή του υπήρξε ένα ωραίο ποίημα που ο καλος θεός το τίμησε και το βράβευσε.(…)

Από το γράμμα που έστειλε στην Ειρήνη Ζεβελάκη, ο Κώστας Καφάτος,Γενικός Δ/ντης της Γεωργικής Υπηρεσίας όταν ο Σπύρος ήταν προϊστάμενος και Δ/ντης των οικονομικών της ίδιας υπηρεσίας( Ήταν γεωπόνος και πατέρας των γνωστών καθηγητών, του βιολόγου Φώτη Καφάτου και του αστροφυσικού Μηνά Καφάτου)

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΚΑΦΑΤΟ
(Πληροφορίες από τα παιδιά του-διαδίκτυο)
Γεννήθηκε σε ένα μικρό χωριό της περιοχής του Αμαρίου, στη νοτιοδυτική πλευρά του Ψηλορείτη, στο νομό Ρεθύμνου. Εφυγε από εκεί το 1920, στα 14 του, και πήγε στην Αμερική, να μάθει τον κόσμο, όπως έλεγε, και να γυρίσει σπουδασμένος στη πατρίδα του.
«Ηταν άνθρωπος διορατικός, φιλόδοξος, αυστηρός, πεισματάρης, εργατικός και οραματιστής»
Ο Κώστας Καφάτος, με «μηδενικά» αγγλικά, πήγε σχολείο στη Νέα Υόρκη, όπου δεν είχε πια την πολυτέλεια να είναι παιδί. «Αποστολή του ήταν μόνο το διάβασμα. Η μάθηση»,
Οταν οι άλλοι έπαιζαν, ο «κύριος Κώστας» μελετούσε. Οταν οι άλλοι αναπαύονταν, εκείνος εργαζόταν σκληρά.
Σπούδασε γεωπόνος στο φημισμένο Πανεπιστήμιο του Κορνέλ. Γύρισε στη πατρίδα του 30 χρόνων και έγινε επιθεωρητής Γεωργίας.

ΚΑΙ Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ:
Ηταν δύσκολη, αλλά και ωραία, η ζωή τους τότε στο Ηράκλειο, όπου οι γονείς τους είχαν αναπτύξει έναν κύκλο ανθρώπων των γραμμάτων και των τεχνών. Η μητέρα τους ήταν δασκάλα. Ο πατέρας είχε, μέσα στις τόσες άλλες δραστηριότητές του, και μεγάλη αφοσίωση στην αρχαιολογία. Κάθε Κυριακή, μετά τη Θεία Λειτουργία, επισκέπτονταν οικογενειακώς το Αρχαιολογικό Μουσείο του Ηρακλείου.
Γνωρίστηκαν με όλους τους αρχαιολόγους που έκαναν ανασκαφές στην Κνωσό, και στον κύκλο των φίλων τους προστέθηκαν ο Νίκος Καζαντζάκης και η γυναίκα του Γαλάτεια.

Δημοσιεύτηκε την 26 Δεκεμβρίου 2010Συντάκτης ΑΛΚΜΑΝΚατηγορίες Επιλογές,Κείμενα

Μια σκέψη σχετικά μέ το “ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΦΑΤΟΣ, Ο ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ ΣΠYΡΟΣ ΖEΒEΛΑΚΗΣ”

1. Ο/Η N. Bεριγάκηςλέει:4 Ιανουαρίου 2011 στις 8:51 μμ O Σπύρος Ζεβελάκης έχει καταγραφεί στη μνήμη,σαν εξαίρετος οικογενειάρχης άριστος σύζυγος και πατέρας-πανέξυπνος άνθρωπος με καλή παιδεία και σύγχρονες πολιτικές απόψεις και αρκετό χιούμορ. Ήταν ψύχραιμος στην αντιμετώπιση των δυσκολιών της εποχής των νεανικών μου χρόνων και με επηρέασε σε πολλά πράγματα.Είναι στα μάτια μου η εικόνα του -είμαστε σχεδόν γείτονες- του οικογενειάρχη που γυρίζει από τα ψώνια κάθε πρωί, με το δίχτυ και λίγα λουλούδια για την Ειρήνη.ΑΠΆΝΤΗΣΗ

Αφήστε μια απάντηση 

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

ΣΧΌΛΙΟ